به نقل از ایلنا،صدها صنعت بر روی دریای بی‌انتهایی از منابع، تاسیسات سنگین خود را بنا کرده‌اند؛ این ابتدایی‌ترین تصویری است که از نگاه به انبوه لوله‌های پالایشگاهی، فِلرها و سکوهای برآمده از اعماق دریا به ذهن متبادر می‌شود. اعماق، اینگونه به تسخیر صدها شرکت بزرگ و کوچک درآمده‌‌اند. هزاران پیمانکار خدمانی و صنعتی از این تاسیسات بهره‌برداری می‌کنند و بابت هر پروژه میلیاردها تومان کسب می‌کنند. در سال‌های گذشته، فساد در جریان واگذاریِ پیمان به شرکت‌های گمنام، زوم دوربین را به سمت عملکرد شرکت‌های دولتی برده است؛ شرکت‌هایی که بر منابع عمومیِ ستون زده‌اند و به صورت غیرشفاف هزاران میلیارد تومان درآمد ارزی و ریالی را مدیریت می‌کنند؛ در حالی که در سند درآمدها و مخارج کشور در سال ۱۴۰۰، بیش از ۱۵۰۰ هزار میلیارد تومان بودجه برای آنها در نظر گرفته شده است.

در حال حاضر، شرکت ملی نفت، شرکت ملی گاز و شرکت ملی پالایش و پخش بر حوزه‌ی‌ انرژی حکمرانی می‌کنند و تعداد زیادی پیمانکار دارند. در کنار اینها شرکت‌های خصوصی حضور دارند که آنها هم با برون سپاری، امور داخلی خود را می‌گردانند. در سال‌های گذشته کارگران زیادی از عملکرد پیمانکاران گلایه کرده‌اند و فساد و زد و بند آنها با کارفرمایان را عامل تضییع حقوق توصیف می‌‌کنند. سال گذشته که «عمران روشنی مقدم» کارگر میدان نفتی یادآوران خود را حلق‌آویز کرد، بسیاری به میدان دادن دولت به شرکت‌های پیمانکاری انتقاد کردند و خواهان حذف آنها از مناسبات دورن کارگاهی شدند با این حال واکنش‌‌های احساسی پس از مرگ این کارگر هم به حذف پیمانکاران منتهی نشد؛ برای نمونه پس از این اتفاق، بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت، به مشاور خود ماموریت داد تا برای «شناخت علت واقعی خودکشی عمران روشنی مقدم» یکی از کارکنان حراست پیمانکار «دسته دوم» در منطقه یادآوران اقدام کند؛ البته هیچگاه گزارشی از اینکه «علت علمی» خودکشی چه بوده منتشر نشد؛ چه برسد به اینکه بخواهند قامت پیمانکاران را از نفت کوتاه کنند.  

ین کارگران می‌گویند: اینها افراد با نفوذی هستند که در دستگاه‌‌ها و نهادهای مختلف نفوذ دارند و معمولا  مناقصات واگذاری پیمان‌ها را بدون قرار گرفتن چالش خاصی بر سر راهشان برنده می‌شوند و کار را به دست می‌گیرند؛ حالا یک شرکت برای امور حراست را به دست می‌گیرد و یک شرکت هم برای پروژه پایپینگ؛ البته پروژه‌ها که تمام شد یا کارگران را اخراج می‌کنند یا اینکه آنها را به عنوان رومزد و… به واحد دیگری منتقل می‌کنند و با کمترین دستمزد آنها را تا زمانی که نیاز دارند، به کار می‌گیرند. اینگونه حاکمیت پیمانکاران بر نظام طبقاتی نفت حفظ می‌شود و دولت و شرکت‌ها هم نورچشمی‌ها را اطراف خود دارند و از منافع و نفوذ آنها در سطوح مختلف بهره‌مند می‌شوند.