تجارت؛ کلید توسعه کشور
نگاهی به سال ۱۴۰۰ که با ادامه همهگیری بیماری کرونا گذشت، نشان میدهد که متاسفانه شرایط برزخی اقتصاد کشور، کماکان در سالی که گذشت، هم ادامه یافت، به همین دلیل، همچنان بهطور مستمر با افت سرمایهگذاری در صنایع و بخشهای مولد اقتصادی مواجه بودیم.
نگاهمان را تغییر دهیم
این روزها، آخرین روزهای سال آخر قرن و آخرین سال از «دههای ازدسترفته» است؛ دههای که به سبب تورم و بیکاری بالا و سرمایهگذاری، رشد و بهرهوری اندک، از سوی کارشناسان و فرهیختگان چنین نامگذاری شده است. در سال ۱۴۰۰ همچون چند سال قبل، میهنمان آماج سختترین تحریمهای ظالمانه قرار گرفت؛ سالی که همچون سالهای قبلتر، به دلایلی امکان به کار بستن سیاستهای صحیح اقتصادی و اصلاحات بنیادین در ساختار و سازوکار اقتصادی بهمنظور بهبودیافتن وضع زندگی و کار و معیشت مردم فراهم نشد.
تبدیل تهدید به فرصت در حوزه نفت
تحریمها هرچند به لحاظ کمّی، صنعت نفت را در موضوع تولید و صادرات نفت خام و همچنین سرمایهگذاری در بخشهای بالادستی و پاییندستی تحتتاثیر قرار داد؛ اما منشا اثرات مثبتی به لحاط کیفی در صنعت نفت شد که باید از این اثرات مثبت به عنوان فرصتسازیهای نفتی یکدهه اخیر نام برد؛ فرصتسازیهایی که بعضا در صنعت نفت بیسابقه یا کمسابقه است یا پیش از این تابویی برای صنعت نفت و اقتصاد ایران محسوب میشد.
مساله ۲۰۰ میلیارد دلاری
صنعت نفت و گاز کشور، در شرایطی به روزهای پایانی سال میرسد که حمله روسیه به اوکراین و شرایط نامتوازن بازار نفت در بستر احیای پساکرونا به قیمتهای بالا منجر شده، مذاکرات رفع تحریم تا زمان نگارش این مطلب به نتیجه نرسیده و براساس آمارهای منتشرشده، به مدد رشد صادرات نفت و فرآوردههای نفتی و افزایش قیمتها، درآمدهای نفتی کشور و همچنین رشد اقتصادی بخش نفت و گاز ارقام مناسبی را نشان میدهند.
درد دیروز و امروز
آخرین روزهای یک قرن پر فراز و نشیب را پشت سر میگذاریم و کمتر از ۱۰ روز دیگر وارد یک قرن جدید میشویم و در همه این سالها، یکی از بزرگترین چالشهای اقتصاد ایران یا شاید بزرگترین ابرچالش حال حاضر ایران، منفی شدن مستمر سرمایهگذاری بوده است.
بخش خصوصی و تحریمها
در تحلیل شرایط اقتصاد ایران در دوره تحریمها، نمیتوان نگاهی یکجانبه داشت و باید تلاش کرد که ماجرا از چند بعد دیده شود.
نفسگیرترین اسفند ایرانیان
علی شمخانی دبیر شورای امنیت ملی ایران سیاستمدار وفادار تراز نخست نظام سیاسی ایران است. او در دولتهای گوناگون و در نهاد اصلی نظامی ایران مناصب بالایی داشته و این نشان میدهد میتوان سخنان وی را در مسیر نظام سیاسی دانست که برخی آدرسها را خواسته یا ناخواسته به جامعه ایرانی درباره آینده میدهد.